Па-сапраўднаму пакахаўшы аднойчы, ужо нельга па-сапраўднаму ўзьненавідзець.(с)Франсуа дэ Ларашфуко
— ...Наш народ спявучы, таленавіты, горды. І вось яго ўвесь час дзякуюць за дабрыню, седзячы на ягонай спіне.
Стукнуў сябе кулаком у грудзі.
— Песні нашы затаўклі ў гразь, талент распялі, гордасць аплявалі. Усё забралі: зямлю, ваду, неба, свабоду, гісторыю, сілу... А я ўсё гэта люблю... Нельга больш. Нельга больш. Нельша больш цярпець, іначай страцім апошняе: душу сваю жывую.
Стукнуў сябе кулаком у грудзі.
— Песні нашы затаўклі ў гразь, талент распялі, гордасць аплявалі. Усё забралі: зямлю, ваду, неба, свабоду, гісторыю, сілу... А я ўсё гэта люблю... Нельга больш. Нельга больш. Нельша больш цярпець, іначай страцім апошняе: душу сваю жывую.
Кастусь Каліноўскі з рамана Караткевіча "Каласы пад сярпом тваім"
Ніколі яшчэ ні адзін твор не выклікаў у мяне такіх пачуццяў. Кожны сказ як нож па сэрцы.

А Караткевіч - сапраўдны творца, так хораша ніхто ў нас на Беларусі не пісаў. І хто што бы ні казаў, Колас нават блізка не стаяў. мабыць, толькі нервова курыў)